Noong una akong nag-post ng “First Time Father”, puno iyon ng pag-asa, pananabik, at impulsibong pagmamahal sa magiging anak ko. Ipininta ko roon ang aking mga pangarap bilang isang ama. Isang araw sa buhay ko ang hindi ko makakalimutan. Hindi dahil sa saya. Kundi dahil sa sakit—isang sakit na walang lunas, at walang tiyak na dulo.
Ilang taon na ang lumipas, pero sariwa pa rin sa alaala ko ang araw na iyon. Araw na dapat puno ng tuwa, ngunit nauwi sa katahimikan. Isang katahimikang humahapdi. Isang katahimikang sumisigaw.
First time ko maging ama. Isang titulo na matagal kong hinintay, ngunit hindi ko lubos na naangkin. Sapagkat ang anak kong minahal ko kahit di pa siya isinisilang… ay agad ding kinuha sa amin.
Hindi ko alam kung paano magsimula. O kung may saysay pa bang magsimula. Nasa NICU siya—napakaliit, napakahina. Puno ng tubo ang katawan niya, mga kagamitang tila humihila sa kanya pabalik sa mundo. Gusto ko siyang yakapin, hawakan man lang ang kanyang kamay. Ngunit bawal. Tanging salamin ang pagitan namin. Tanging panalangin ang naipapasa ko.
Habang tinitingnan ko siya sa loob ng NICU, para akong nawawala. Para akong lumulutang sa isang mundong walang kulay. Napakadilim. Puro dilim. Walang katapusang dilim.
At mas masakit pa—nakikita ko ang asawa ko. Tahimik. Wasak. Siya na nagdala sa aming anak ng siyam na buwan. Siya na may koneksyong higit pa sa dugo, higit pa sa laman. Nahahabag ako sa kanya. Gusto ko siyang alalayan, pero pareho kaming durog. Wala akong lakas. Wala akong sagot. Ang tanging meron ako—ang bigat ng pagkukulang.
May dala kaming munting damit, isusuot sana ng aming anak sa pag-uwi. Ngunit hindi niya ito nasuot. Hanggang ngayon, nakatupi pa rin ito sa crib. Walang amoy. Walang bakas ng katawan. Isang alaala ng pangarap na hindi natupad.
Masakit. Masakit sa isang amang walang nagawa kundi ang umiyak sa corridor ng ospital. Walang yapak, walang palakpak, walang halakhak ng sanggol. Tanging iyak ng puso ang naririnig ko sa gabi.
Kung kaya ko lang ibalik ang panahon. Kung kaya ko lang ibulong sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Pero ang lahat ay huli na.
Anak, patawad.
Hindi ko naibigay ang yakap na pinangarap ko.
Pero dalangin ko, sa kabilang buhay, magkita tayo.
At sa unang pagkakataon—mahagkan kita nang buong-buo.
