Mula sa Pait ng Pagkawala Hanggang sa Yakap ng Diyos

Karugtong ng una kong akda na <<<Ang Yakap na Hindi Ko Naibigay>>>.

Parang madilim na pasilyo ang buhay ko noon—walang bintana, walang araw, tanging bigat lang ng sarili kong paghinga ang kasama ko. Wala na ang anak ko… kinuha siya nang masyadong maaga, iniwan ang isang katahimikan na sobrang lakas, parang sumisigaw sa tenga ko gabi’t araw.

Sa gitna ng pagdadalamhati, nalunod ako sa utang—hindi lang sa pera, kundi pati sa oras, tiwala, at pasasalamat sa mga taong tumulong noong gumuho ang mundo ko. Para akong nabubuhay sa mga araw na hindi sa’kin, suot ang isang mukha na hindi akin, humihinga pero hindi tunay na nabubuhay.

May mga umaga na hindi ko alam kung bukang-liwayway na o dapithapon lang—mapusyaw na liwanag lang na sumisilip sa kurtina. Bawat katok sa pinto, maaaring maniningil. Bawat tunog ng cellphone, maaaring isa na namang paalala kung gaano ako kapos.

Pero ang pinakamalaking utang ko, hindi pera—kundi emosyon. May isang yakap akong hindi naibigay sa anak ko. Yung yakap na walang salita pero nagsasabing Mahal kita at Andito lang ako kahit wala na ang lahat. Yung yakap na mananatili na lang sa alaala, at hindi na magiging totoo.

Doon namin naisip ng asawa ko na lumapit sa Diyos. Alam ko, Siya lang ang magiging kanlungan namin—ang matatag na muog sa panahong lahat ng bagay sa buhay namin parang gumuho at naglaho.

Noong panahong iyon, nakikitira kami sa bahay ng mga biyenan ko sa Tanza, Navotas. Nasa U.S. sila noon kaya kami lang mag-asawa ang nandun—dala ang bigat ng lungkot sa isang bahay na kumakabog sa katahimikan. Doon namin nakilala ang isang komunidad na tinatawag na Couples for Christ.

Sa una, sumali lang kami para may mapagkaabalahan, para hindi kami lamunin ng katahimikan. Pero habang tumatagal, naging higit pa ito sa inaasahan namin. Binigyan kami ng komunidad ng gabay, ng pagkakaibigan, at ng kasiguraduhan na hindi kami naglalakad sa mabigat na daan na ito nang mag-isa.

Sa init ng pagtanggap ng mga dating estranghero na ngayo’y kaibigan na, unti-unti naming nabalik ang mga piraso ng sarili naming sinira ng dalamhati. Dahan-dahan, ang pananampalataya ay nagsimulang magtahi sa mga punit na iniwan ng sakit.

At natutunan namin—kahit hindi na maibabalik ang dating buhay—na kayang huminga ng Diyos ng bagong pag-asa kahit sa tuyong buto, at maglagay ng liwanag kahit sa pinakamabigat na puso.

Kahit ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng yakap na hindi ko naibigay—isang puwang sa puso na hindi kayang punan ng panahon o salita. Pero sa bawat paghinga, sa bawat hakbang, natututo akong mabuhay hindi para kalimutan, kundi para magpatuloy dala ang alaala niya. At dito nagsisimula ang isang panibagong kabanata—isang kwento ng pananampalataya, pagbabangon, at mga biyayang hindi ko inasahan. Abangan ninyo sa susunod na bahagi ng aking blog kung paano binago ng Diyos ang takbo ng buhay namin… sa paraang hindi ko kailanman akalaing mangyayari.